در منابع کهن زرتشتی برای بعضی رفتارها مجازات اعدام در نظر گرفته شده است. گمان نمی کنم زرتشتیان امروز این قبیل احکام را قبول داشته باشند بلکه آنها را تحریفاتی در دینشان می دانند.
سؤال: با این همه تحریف ـ آن هم در امور مهمی که پای خون انسان ها در میان است ـ زرتشتیان با چه ملاکی به دیگر آموزه هایشان اعتماد می کنند که از زرتشت رسیده؟
امروز فرصتی پیش آمد تا ترجمه ی چهار جلدی وندیداد را ورانداز کنم. این کتاب صرفا ترجمه ی وندیداد نیست بلکه همراه شرح و توضیح های فراوان از سوی زرتشتی پژوه برجسته هاشم رضی است.
آنچه در پی می آید برگرفته از شرح های رضی است که او از متون کهن زرتشتیان به دست آورده است. او می نویسد:
«به موجب وندیداد، روایت، روایات فارسی، سد در، وچرکرت دینیک و... زنده پوست کندن، سر بریدن، مثله کردن (تکه تکه کردن اندام ها) و خرد کردن استخوان های گناهکاران در تخته بندهایی با فشار، وارونه دفن کردن و... از انواع رایج احکام اعدام بوده است.» (ج 2، ص 704)
گناهان منجر به اعدام در منابع کهن زرتشتی
ـ حمل کردن مرده در باران. (ج 1، ص 390)
ـ کشتن خرگوش. (ج 2، ص 697)
ـ ارتداد از دین زرتشی. (ج 2، ص 607)
ـ دفن مرده ی انسان در خاک. (ج 1، ص 473)
ـ دفن مرده ی سگ در خاک. (ج 1، ص 473)
ـ انداختن مرده در آب. (ج 1، ص 473 و ج 2، ص 694 و 705)
ـ انداختن مرده در آتش. (ج 1، ص 473 و ج 2، ص 705)
ـ برهم زدن ازدواج خواهر با برادر. (ج 1، ص 473)
ـ بر هم زدن فرزندخواندگی (ج 1، ص 473)
ـ بردن دست و پای خود در آتش ببرد و سوزاندن مو. (ج 2، ص 706)
ـ زن ربایی. (ج 1، ص 473)
ـ خاموش کردن آتش ورهرام. (ج 1، ص 473)
ـ دزدی. (ج 1، ص 474)
ـ شرکت در کار اجرای مراسم دینی، جز موبدان. مثلا کسی بخواهد مراسم برشنوم یعنی تطهیر و غسل را انجام دهد. (ج 1، ص 403)
ـ حمل مرده به تنهایی. او را در خشک ترین زمین که از نزدیکی آن چارپایان و ستوران و مردان مقدس عبور نکنند و نزدیک آن آتش مقدس و گیاه برسم نباشد، زندانی می کنند و بدترین خوراک ها را به او می دهند و بدترین لباسها را به او می پوشانند.
آنگاه که پیر یا خشکیده منی شد او را شخصی نیرومند بر بلندی می برد و از پهنا پوست کله ی او را می برد. (گلو را از عرض می بریدند تا رگ ها و خرخره قطع شود یا اینکه منظور سر بریدن است) سپس جنازه را رها می کند تا لاشه خواران آن را بخورند. (برگرفته از متن وندیداد، ج 1، ص 356 ـ 357)
ـ وضو گرفتن و غسل (برشنوم) و استحمام با آب خالص و پاک. در برخی مواقع حکم اعدام دارد. (ج 2، ص 722ْ)
ـ بیرون نبردن مرده و در برابر لاشه خواران نینداختن به مدت یک سال. (ج 2، ص 622)
ـ آب خوردن زنی که بچه ی مرده به دنیا آورده در مدت سه شبانه روز و یک ساعت. (ج 2، ص 673)
ـ خوردن تکه ای از جنازه ی انسان به عنوان دارو و درمان یا جادوگری. (ج 2، ص 694)
ـ حمل کردن جنازه ی سگ دید نشده به تنهایی. (ج 2، ص 694)
ـ دیدن جنازه در آب و بیرون نیاوردن. (ج 2، ص 715ْ)
ـ اجازه دادن بازگشت آبی که با جنازه از آب راکد بیرون کشیده شده. (ج 2، ص 715ْ)
منبع: وندیداد، ترجمه و واژه نامه و یادداشتها: هاشم رضی، تهران، فکر روز، چاپ اول، 1376، 4ج
:: موضوعات مرتبط:
,
,
:: برچسب‌ها:
"جنايت" ,
:: بازدید از این مطلب : 11917
|
امتیاز مطلب : 12
|
تعداد امتیازدهندگان : 3
|
مجموع امتیاز : 3
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
